tag:blogger.com,1999:blog-32697633845882708612024-02-07T01:08:19.384-08:00TeAtRo PaTáNTeatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.comBlogger47125tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-79836822061357898772009-06-01T12:53:00.000-07:002009-06-01T13:26:50.294-07:00Un mayo para acordarnos de tres grandes que se han ido...En estos últimos meses hemos perdido a tres hombres que admiraba mucho, tres hombres grandes de distintos ámbitos: Augusto Boal, padre del Teatro del Oprimido; el íntimo y personal Antonio Vega; y Mario Benedetti, el poeta del hombre de a pie.
De Boal, os dejo este vídeo en el que el propio Boal habla del Teatro del Oprimido y otros hablan de Augusto Boal. De Antonio Vega, una de mis canciones favoritas, El sitio de mi recreo. De Mario Benedetti, el poema No te salves, joya diáfana sobre opciones vitales, recitado por el amante en la película El lado oscuro del corazón...
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/F719Fd7sDHE&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/F719Fd7sDHE&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
.<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/g1VoZV0KKrE&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/g1VoZV0KKrE&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>. <object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/jnZ81YFjWyQ&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/jnZ81YFjWyQ&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>.Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-48113223050475175032009-04-27T03:06:00.000-07:002009-04-27T03:19:28.696-07:00Teatro de papel: otra manera de ver teatroComo soy una amante de los objetos, evidentemente me encantan los teatrinos de papel, acabo de descubrir una web de un festival que se celebra en Alemania desde creo 1988. Una verdadera maravilla en miniatura con trabajos excelentes para niños y adultos. Aqui va la web: www.preetzer-papiertheatertreffen.de, el evento se llama The Preetz Paper Theater Festival, ¡una gozada! Pongo la web en la seccion de webs y blogs juguetones. Os dejo algunas imagenes para que las disfruteis...
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBuOFzvAYi7aYkHWwTrcsWe6oUzf6k5y66aqaRWkqy8JGv0kN0zEsnmBI92xSlsXAZKDRyKSLbXdHoBrf8pPzbHGdHPPcANiFiEiBA4fIvs9FNzWNI8VJPW6aiUTkpJNrI59EfkpkI7Qg/s1600-h/skata05.png"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 249px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBuOFzvAYi7aYkHWwTrcsWe6oUzf6k5y66aqaRWkqy8JGv0kN0zEsnmBI92xSlsXAZKDRyKSLbXdHoBrf8pPzbHGdHPPcANiFiEiBA4fIvs9FNzWNI8VJPW6aiUTkpJNrI59EfkpkI7Qg/s400/skata05.png" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329312040474929122" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy16ZwnWJ4vZ1KkiftJIC6wIf-nhttfCBG6AGUPUfsF92aTi3A9zbmC31oyaHKyV_zD86lweam8xT0XgLOvJxMMPXYx73CeYIogKOK8u4g6-YpfnRY3KKOElxNp51d3ZUUmfSu03CMojw/s1600-h/marcoval2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 254px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjy16ZwnWJ4vZ1KkiftJIC6wIf-nhttfCBG6AGUPUfsF92aTi3A9zbmC31oyaHKyV_zD86lweam8xT0XgLOvJxMMPXYx73CeYIogKOK8u4g6-YpfnRY3KKOElxNp51d3ZUUmfSu03CMojw/s400/marcoval2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329311893589234482" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi50egQpmzYPbdVoS2P0qFXgBpxr5KOG8fq1ufVKxQ6RSAUU05mDHYP8FwjJU7WVWd74ykx0bj9xf5hu1G9TZTFnDtjGcclTE0isjNbiFCPvBC0jISvDYfGubM0zDs3QZw3ufZ5MHFqmeM/s1600-h/bubae2.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 306px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi50egQpmzYPbdVoS2P0qFXgBpxr5KOG8fq1ufVKxQ6RSAUU05mDHYP8FwjJU7WVWd74ykx0bj9xf5hu1G9TZTFnDtjGcclTE0isjNbiFCPvBC0jISvDYfGubM0zDs3QZw3ufZ5MHFqmeM/s400/bubae2.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329311796019812850" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO7QFGz5hSZmYGFCngXyCCynCWpCp0undwif2akd9r0E-6TTusgLNzrLddwUxj4_ubMHuu2HOEXz1eICjO0uLXE5BVhzAk-_2jfz7aTTT052tVs9SE9Z_V-1MQhGBITT9y-c-afhkQBoI/s1600-h/sweeney1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 256px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiO7QFGz5hSZmYGFCngXyCCynCWpCp0undwif2akd9r0E-6TTusgLNzrLddwUxj4_ubMHuu2HOEXz1eICjO0uLXE5BVhzAk-_2jfz7aTTT052tVs9SE9Z_V-1MQhGBITT9y-c-afhkQBoI/s400/sweeney1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5329311702121765282" /></a>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-77523329104613483552009-04-27T01:32:00.000-07:002009-04-27T01:46:17.543-07:00En pocas palabras: el tercer teatroEugenio Barba explica con claridad meridiana lo que para el es el tercer teatro. Muy interesante, como todo lo que dice Barba.<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/P4LwNE2tjUs&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/P4LwNE2tjUs&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-47624752055979560182009-04-04T20:05:00.000-07:002009-04-04T20:24:01.156-07:00Más teatro para niños...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizY15mhGMcJn_zlluae0lcN3qbksL45HrP-jNa9hENbhg8-11-DtY8QKqWhWyKNOQZH28Ohw9ittCPvhyfY8bSurrnhd1V9DCn3FqoXSFz5J_Ja2fmaqtnyd8sY84Ci_LqmwLMq47XxDc/s1600-h/luismatilla.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 290px; height: 358px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizY15mhGMcJn_zlluae0lcN3qbksL45HrP-jNa9hENbhg8-11-DtY8QKqWhWyKNOQZH28Ohw9ittCPvhyfY8bSurrnhd1V9DCn3FqoXSFz5J_Ja2fmaqtnyd8sY84Ci_LqmwLMq47XxDc/s400/luismatilla.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5321042601395218290" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLrKCKUp7hn6_2PIZS2zdl6gXZY-o4IFG7E11lQixilkDlGqfEO3pWh11ADXO1dybhvNM9NDADHS7V4HqVQ0CDwR5ddN5_MpdEE8bNhXGlXsLJvcthrMzAVBkO7bN40L-dz9_g8HTsao8/s1600-h/el+arbol+de+julia+de+luis+matilla.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;width: 400px; height: 300px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgLrKCKUp7hn6_2PIZS2zdl6gXZY-o4IFG7E11lQixilkDlGqfEO3pWh11ADXO1dybhvNM9NDADHS7V4HqVQ0CDwR5ddN5_MpdEE8bNhXGlXsLJvcthrMzAVBkO7bN40L-dz9_g8HTsao8/s400/el+arbol+de+julia+de+luis+matilla.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5321042594739208338" /></a>
Más y más teatro para niños. Acabo de leer un texto para niños de Luis Matilla, al cual admiro mucho por su gran labor desarrollada desde hace ya muchos años para acercar el juego dramático y el amor al teatro a los niños.El texto se llama "Volar sin alas". Un personaje, Saltanubes, nos quiere enseñar a volar sin alas, ya que con ellas no le dejan (¿quién no le dejará?...) y para ello nos embarca en la historia de Leo, niño solitario e imaginativo un poco agobiado por los mayores. Leo subirá al desván y allí se encontrará montoooones de objetos con los que, poco a poco, irá construyendo historias. Aprovecha Luis Matilla la ocasión para presentarnos, a través del realismo mágico, la transformación de la realidad utilizando técnicas como la pintura y los títeres. Una pieza muy iluminada, enriquecedora, imaginativa y evocadora, como todo lo que escribe este autor.Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-947725099220025172009-03-27T03:03:00.000-07:002009-03-27T03:41:31.373-07:00Un regalo para el Día Mundial del Teatro<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/FkEG9z_LP7A&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/FkEG9z_LP7A&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
Compañía alemana Familie Flöz en "Teatro Delusio". Este espectáculo lo vi hace unos tres años y lo añoro, no se ven cosas así por Galicia muy a menudo... a ver si hay suerte y los vuelven a traer. Es mi regalo para nuestro Día Mundial del teatro, ¡que lo disfrutéis!Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-58783152404150856882009-03-27T02:45:00.000-07:002009-03-27T02:47:46.423-07:0020 de marzo, Día Mundial del Teatro Infantil y Juvenil. Mensaje de Augusto Boal.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqA0OuyzGZqaFcxlchcit0fnjS9FLGQxQ-BBsKvohb1bs30Vx99t-uJrCsIjie_0ym-a6p5yiylTyQr8KvYaJ62scYaYSli-v0l0abMw78bRMUFSHgf5TYcohuUia5zTxOqWGtTcpamvc/s1600-h/teatro1.gif"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 300px; height: 278px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhqA0OuyzGZqaFcxlchcit0fnjS9FLGQxQ-BBsKvohb1bs30Vx99t-uJrCsIjie_0ym-a6p5yiylTyQr8KvYaJ62scYaYSli-v0l0abMw78bRMUFSHgf5TYcohuUia5zTxOqWGtTcpamvc/s320/teatro1.gif" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5317801977283238818" /></a>
¡TODOS SOMOS JÓVENES, TODOS SOMOS NIÑOS!
Mientras estamos con vida, seguimos siendo de todas las edades que hemos vivido. Yo tengo 7 años y también tengo 70 de edad. Soy un niño, soy un hombre joven y también un hombre no tan joven. No he dejado de practicar el teatro desde que tenía tan solo siete años. Pero muchas personas lo dejan. ¿Por qué lo dejan? ¡No tiene sentido!
El teatro es el lenguaje más potente, el más creativo, simplemente porque es la suma de todos los lenguajes: el teatro es palabras, movimiento, colores, música, realidades y sueños, emociones e ideas... Como niños hemos aprendido a vivir... practicando el teatro. Hemos aprendido a comprender el mundo... practicando el teatro. Con la práctica del teatro, también aprendemos que el mundo puede hacerse mucho mejor de lo que es: en el presente podemos pensar en el pasado e inventar el futuro. Teatro es Diálogo. No se puede actuar solo, en un desierto: se necesita un compañero con el que actuar, son necesarias personas que te observen. Teatro es solidaridad: hay que actuar juntos.
Los juegos, en teatro, tienen reglas que se deben observar, y también libertad para inventar formas propias. Los juegos son exactamente como la sociedad: son leyes que deben ser respetadas, pero debemos tener la libertad de crear nuestra propia vida. Sin leyes no hay vida social; sin libertad no hay vida.
El buen ciudadano no es aquel que meramente vive en una sociedad: es el que la cambia para mejorarla. El teatro puede ser el medio por el cual te conviertes en ciudadano, un lugar en el que se imagina un mundo futuro. Pero, atención: la felicidad no puede ser únicamente individual. Igual que el teatro, la felicidad verdadera es social; no podemos ser felices haciendo sufrir a otras personas. La felicidad debe ser tú y yo, nuestra familia y nuestro país. La felicidad debe ser el mundo entero; todas las naciones, todas las razas, todos los credos, todas las edades, todos los humanos. Felicidad es diálogo. El teatro es algo que se observa, ciertamente, pero también es algo dentro de ti, dentro de todos nosotros: ¡somos teatros! Ese es nuestro lenguaje desde que nacimos. Aquellos de vosotros que sois niños hoy, sabéis que esto es cierto; los niños que todos llevamos dentro de nosotros también lo saben.
Hoy es un día especial: el día del Teatro para niños y jóvenes. Convirtámoslo en el día que nos recuerde que nunca dejaremos de hacer teatro, porque es a través de los juegos que aprendemos cómo representar la vida; siendo solidaridad en teatro es como aprendemos la solidaridad.
Nunca debemos olvidar que ser humano es ser teatro, y que ser teatro es ser humano. ¡Veamos esta obra hoy, y no dejemos nunca de ser teatro!Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-57651492393761934862009-03-27T02:37:00.000-07:002009-03-27T02:44:18.541-07:0027 de marzo, Día Mundial del Teatro. Mensaje de Augusto Boal<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidLfu9zNMTtwU2g__tAn3Pqql3ROnfXfGfXLnpAhet07hu3nFl6UkDpTp5wknEeZYR2rraubag54pBSYCa0bB9CkHjTNGBZsyApfQFSInQ9HtvJk-SOwrAVBLBiZ6D1mfFYhtEK5sZIlI/s1600-h/mask12.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 99px; height: 71px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidLfu9zNMTtwU2g__tAn3Pqql3ROnfXfGfXLnpAhet07hu3nFl6UkDpTp5wknEeZYR2rraubag54pBSYCa0bB9CkHjTNGBZsyApfQFSInQ9HtvJk-SOwrAVBLBiZ6D1mfFYhtEK5sZIlI/s320/mask12.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5317801072838927954" /></a>
Todas las sociedades humanas son espectaculares en su vida cotidiana y producen espectáculos en momentos especiales. Son espectaculares como forma de organización social y producen espectáculos como éste que ustedes han venido a ver.
Aunque inconscientemente, las relaciones humanas se estructuran de forma teatral: el uso del espacio, el lenguaje del cuerpo, la elección de las palabras y la modulación de las voces, la confrontación de ideas y pasiones, todo lo que hacemos en el escenario lo hacemos siempre en nuestras vidas: ¡nosotros somos teatro!
No sólo las bodas y los funerales son espectáculos, también los rituales cotidianos que, por su familiaridad, no nos llegan a la consciencia. No sólo pompas, sino también el café de la mañana y los buenos días, los tímidos enamoramientos, los grandes conflictos pasionales, una sesión del Senado o una reunión diplomática; todo es teatro.
Una de las principales funciones de nuestro arte es hacer conscientes esos espectáculos de la vida diaria donde los actores son los propios espectadores y el escenario es la platea y la platea, escenario. Somos todos artistas: haciendo teatro, aprendemos a ver aquello que resalta a los ojos, pero que somos incapaces de ver al estar tan habituados a mirarlo. Lo que nos es familiar se convierte en invisible: hacer teatro, al contrario, ilumina el escenario de nuestra vida cotidiana.
En septiembre del año pasado fuimos sorprendidos por una revelación teatral: nosotros pensábamos que vivíamos en un mundo seguro, a pesar de las guerras, genocidios, hecatombes y torturas que estaban acaeciendo, sí, pero lejos de nosotros, en países distantes y salvajes. Nosotros que vivíamos seguros con nuestro dinero guardado en un banco respetable o en las manos de un honesto corredor de Bolsa, fuimos informados de que ese dinero no existía, era virtual, fea ficción de algunos economistas que no eran ficción, ni eran seguros, ni respetables. No pasaba de ser mal teatro con triste enredo, donde pocos ganaban mucho y muchos perdían todo. Políticos de los países ricos se encerraban en reuniones secretas y de ahí salían con soluciones mágicas. Nosotros, las víctimas de sus decisiones, continuábamos de espectadores sentados en la última fila de las gradas.
Veinte años atrás, yo dirigí Fedra de Racine, en Río de Janeiro. El escenario era pobre: en el suelo, pieles de vaca, alrededor, bambúes. Antes de comenzar el espectáculo, les decía a mis actores: “Ahora acaba la ficción que hacemos en el día a día. Cuando crucemos esos bambúes, allá en el escenario, ninguno de vosotros tiene el derecho de mentir. El Teatro es la Verdad Escondida”.
Viendo el mundo, además de las apariencias, vemos a opresores y oprimidos en todas las sociedades, etnias, géneros, clases y castas, vemos el mundo injusto y cruel. Tenemos la obligación de inventar otro mundo porque sabemos que otro mundo es posible. Pero nos incumbe a nosotros el construirlo con nuestras manos entrando en escena, en el escenario y en la vida.
Asistan al espectáculo que va a comenzar; después, en sus casas con sus amigos, hagan sus obras ustedes mismos y vean lo que jamás pudieron ver: aquello que salta a nuestros ojos. El teatro no puede ser solamente un evento, ¡es forma de vida!
Actores somos todos nosotros, el ciudadano no es aquel que vive en sociedad: ¡es aquel que la transforma!Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-44985790958278280322009-02-12T05:39:00.000-08:002009-02-12T06:08:57.015-08:00¿Teatro infantil, teatro para niños o qué?<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2jh_j5ug1fbTwd0m5RlndSxa_81ZrSPAJqS4B4DPWoO-S6mnz-ghlZqyrxaqFt_G6OJ6JgfapZSodO8oTe2dGWDxN1wUPLHG99E1cIXsz9YTnFKBKFWarDyrh504GYPfDevOWUWrJdNI/s1600-h/mascarani%C3%B1o.bmp"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 320px; height: 266px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj2jh_j5ug1fbTwd0m5RlndSxa_81ZrSPAJqS4B4DPWoO-S6mnz-ghlZqyrxaqFt_G6OJ6JgfapZSodO8oTe2dGWDxN1wUPLHG99E1cIXsz9YTnFKBKFWarDyrh504GYPfDevOWUWrJdNI/s320/mascarani%C3%B1o.bmp" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5301905546281682418" /></a>
Estoy leyendo mucho sobre el teatro para niños, y observo que las reflexiones de personas que han dedicado y dedican su vida a este olvidado y mal entendido arte (como Luis Matilla, José Cañas Torregrosa o Alfredo Mantovani) inciden en diferenciar entre "teatro para niños" (realizado por adultos para niños)y el "teatro de los niños" (realizado por niños para niños a través de técnicas como la creación colectiva o el juego dramático, por ejemplo). Estoy con Torregrosa en una interesante reflexión que hace: "(...)habrá que hacer un rechazo frontal a ese teatro de adultos puesto en boca de actores-niños que recuerdan viejos aniñados o niños-viejos, que rompen constantemente la paralela concordancia que tiene que darse entre edad y texto para evitar así extrañas dicotomías, disfunciones entre la realidad infantil y la realidad propia del personaje que representan;(...)" Y también: "(...) los niños poseen un mundo interior rico y propio, generoso y abierto que sólo espera el empujón hacia la creatividad y la libre expresión. Este mundo interior es característico suyo. Aquel que entre en él deberá aceptar sus reglas de la mano del juego. Un teatro alejado de este mundo interior, de estas reglas del juego, no puede llenarle y, por consiguiente, no sirve". Plantean otras cuestiones, pero en concreto me interesa, como educadora teatral, la de los currículos y planes de studio en los centros de enseñanza. Soy firme seguidora y creyente de las técnicas de la creación colectiva y el juego dramático en los primeros años de aprendizaje del niño en los centros de enseñanza. Hablo de creación colectiva y juego dramático como finalidad, como objetivo en si mismo, técnicas a través de las cuales el niño no está presionado por los intereses de los adultos y crea en libertad. Por desgracia, en los centros de enseñanza, al menos por mi propia experiencia, es muy difícil llevar a cabo estas enseñanzas sin que medie otro objetivo: el de la función a fin de curso. Aquí es conveniente matizar algo: en las primeras etapas el juego y la expresión son el objetivo primordial, si hablamos de juego dramático y creación colectiva. Otra cosa bien distinta es el taller de teatro, más propio de edades adolescentes, en las que el sujeto ha de manejar otros lenguajes y han de aplicarse otros objetivos. Ojalá, los que amamos esta profesión y a los niños, podmos hacer ver que hay que cambiar objetivos, fines, medios, que lo realmente importante es que los niños se expresen libremente para que puedan llegar a ser adultos que sepan comunicarse sin trabas, que los adultos pensemos en ellos y no hagamos a los niños pensar como adultos...antes de tiempo, presionándolos con unos fines inadecuados a su edad.Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-84836896841211005682009-01-02T14:00:00.001-08:002009-01-02T14:25:02.356-08:00Más teatro del oprimido...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4MMhfSIDRgxWshez1Zke1GOCFySRXPISkgeExvOwJFV_yab5FFctmtanZhUIaFzqQe99xn4B6HeGfMN4R27uS7BbM7Ctk970nsYLlfwqHKM4BlkcvGkkxPbuowfeNo51-zPDMLWT-qJs/s1600-h/Arbore_do_Oprimido.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 292px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi4MMhfSIDRgxWshez1Zke1GOCFySRXPISkgeExvOwJFV_yab5FFctmtanZhUIaFzqQe99xn4B6HeGfMN4R27uS7BbM7Ctk970nsYLlfwqHKM4BlkcvGkkxPbuowfeNo51-zPDMLWT-qJs/s320/Arbore_do_Oprimido.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286825233915717602" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTp8w00Ejd_PtZGdj9PrwwGkfrWPMwkNfr0HQ1Goxv1FZpE8CKSyzmYZtKOFWu5pHNv_B7_FHuf9ueRS_cJkZjJ83dIVb_mtILKCHPt67HPt2FSPmV42kaIi5npTXPVIVtEtEYPk5GiiA/s1600-h/Boal+1.jpg"><img style="cursor:pointer; cursor:hand;width: 170px; height: 320px;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTp8w00Ejd_PtZGdj9PrwwGkfrWPMwkNfr0HQ1Goxv1FZpE8CKSyzmYZtKOFWu5pHNv_B7_FHuf9ueRS_cJkZjJ83dIVb_mtILKCHPt67HPt2FSPmV42kaIi5npTXPVIVtEtEYPk5GiiA/s320/Boal+1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5286825113969982946" /></a>
Me he comprado un par de libros de Augusto Boal para ponerme a tono con el Teatro del Oprimido: "Juegos para actores y no actores" y "El Arco iris del Deseo". He empezado por "Juegos..." y me parece muy interesante. Estoy en los primeros capítulos, cuando Boal habla de distintas experiencias del Teatro Imagen, Teatro Foro, Teatro Invisible y otras técnicas utilizadas por el TO (Teatro del Oprimido), a lo largo del ancho mundo. He aquí unas palabras de Boal:
"El Teatro del Oprimido es teatro en la acepción más arcaica de la palabra: todos los seres humanos son actores, porque actúan, y espectadores, porque observan. Somos todos <em>espect-actores</em>. El teatro del Oprimido es una más entre todas las formas de teatro. (...)Todo el mundo actúa, interactúa, interpreta. Somos todos actores. ¡Incluso los actores! El teatro es algo que existe dentro de cada ser humano y puede practicarse en la soledad de un ascensor, frente a un espejo, en un estadio de fútbol o en la plaza pública ante miles de espectadores. En cualquier lugar...y hasta dentro de los teatros. El lenguaje teatral es el lenguaje humano por excelencia, y el más esencial. Los actores hacen en el escenaio exactamente aquello que hacemos en la vida cotidiana, a toda hora y en todo lugar. Los actores hablan, andan, expresan ideas y revelan pasiones, exactamente como todos nosotros en la rutina diaria de nuestras vidas. la única diferencia entre nosotros y ellos consiste en que los actores son conscientes de estar usando ese lenguaje, lo que los hace más aptos para utilizarlo. Los no actores, en cambio, ignoran que están haciendo teatro, hablando teatralmente, es decir, usando el lenguaje teatral, (...)Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-78572021575128964572008-11-23T11:45:00.000-08:002008-11-23T12:24:16.964-08:00Augusto Boal y el Teatro del Oprimido<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/F719Fd7sDHE&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/F719Fd7sDHE&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>
El próximo fin de semana me voy a Compostela a hacer un curso de Teatro del Oprimido, impartido por Hugo Cruz (profesor de Teatro Social en la Universidad de Porto). Había leído algo sobre esta corriente teatral (la verdad muy poco)que desde luego me parece muy interesante porque es un teatro de lucha, porque usa o puede usar los recursos de todas las formas teatrales conocidas, no se constriñe a un método totalitario de concebir el teatro, porque busca en sus formas la transformación social de la sociedad en el sentido de la liberación de los oprimidos, porque es acción en si mismo.Podéis consultar más cosas sobre el teatro del Oprimido en http://www.theatreoftheoppressed.org
El brasileño Augusto Boal es su máximo exponente, aquí tenéis un vídeo sobre él, que lo disfrutéis.Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-29532192541596566512008-10-09T10:51:00.001-07:002008-10-09T10:54:22.005-07:00"The cat come back"...como para tener mascotas...Este corto es la monda lironda, os vais a tronchar...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/9Btaluudtx8&hl=es&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/9Btaluudtx8&hl=es&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-811636088764711132008-10-09T10:26:00.000-07:002008-10-09T10:47:47.898-07:00Proyectos de futuro<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjtqWHsgDdKKlUZCB6eUfA4Xnt5zOSrrfH9Jlj1ai4t71qw2nFzmjvjHXd6hll0jXS8S0FI2oeBB43Lz9xFu7oALyi-wdlCqZT7GUCLY5xsm111H6UwXt50P8ijeykB-4QK9krZ5kJIbg/s1600-h/TtroMelide079.JPG"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjtqWHsgDdKKlUZCB6eUfA4Xnt5zOSrrfH9Jlj1ai4t71qw2nFzmjvjHXd6hll0jXS8S0FI2oeBB43Lz9xFu7oALyi-wdlCqZT7GUCLY5xsm111H6UwXt50P8ijeykB-4QK9krZ5kJIbg/s320/TtroMelide079.JPG" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255212047768870306" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNd08UQtcyVhb1Wa9ri79B8CHK7ObCcfJhgzNQm-WA_CjmS9zW6AIOdKl5LFp5w57D3Jvl-i7yhI9GF9XltA58mSFQABJxmNzi6Li46eOH7A9KYycFV6BTdzBxpKgUjl-_w3OsI4KbVoc/s1600-h/Explorar0012.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNd08UQtcyVhb1Wa9ri79B8CHK7ObCcfJhgzNQm-WA_CjmS9zW6AIOdKl5LFp5w57D3Jvl-i7yhI9GF9XltA58mSFQABJxmNzi6Li46eOH7A9KYycFV6BTdzBxpKgUjl-_w3OsI4KbVoc/s320/Explorar0012.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255211531150258498" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv51pmLIf1NYtDyDsF1bgoNfpvKlZ35g8R-7X97jceBv6NjSRk8m1C3CMF_x3DWrUBj4dc-b4ksn06jran5kTpRBcIT3K592KbGvOI2TXuuwhikN4ej55__ki7RTbV2dGyhyvTthZ-Fc0/s1600-h/Explorar0013.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv51pmLIf1NYtDyDsF1bgoNfpvKlZ35g8R-7X97jceBv6NjSRk8m1C3CMF_x3DWrUBj4dc-b4ksn06jran5kTpRBcIT3K592KbGvOI2TXuuwhikN4ej55__ki7RTbV2dGyhyvTthZ-Fc0/s320/Explorar0013.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255210324534634130" /></a>
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjmER5yEMI8XMvgCN4ZVkgm3_KK5pj3Vnh6qUR5CF3C4MjK1WjaLPinSq2S3wOTbjT_UjGI3kHoekHw1tue4aZwZhbZf3SOBIrEaIztG017A0m8THEJJqkS6oCAwYVUXZ48pLkFXWY9OU/s1600-h/Portada+Programa+Renata.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjmER5yEMI8XMvgCN4ZVkgm3_KK5pj3Vnh6qUR5CF3C4MjK1WjaLPinSq2S3wOTbjT_UjGI3kHoekHw1tue4aZwZhbZf3SOBIrEaIztG017A0m8THEJJqkS6oCAwYVUXZ48pLkFXWY9OU/s320/Portada+Programa+Renata.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5255209023040018370" /></a>
¡Cuánto trabajo! ¡Qué bien! Y con niños, que es lo que a mi me va, me va, me va. Estos meses de octubre vienen cargaditos de funciones y de nuevos talleres de teatro. Estoy trabajando en varios montajes como actriz, y uno de los que más tengo ganas de rodar es el que lleva por título "El día que voló Renata", del autor Federico del Barrio, que estrenamos la compañía N+ 1 antes del verano. Esa imagen que veis por ahí corresponde al programa de la función, que yo diseñé, a ver si os gusta. Es un texto lleno de aventura, creatividad y emoción, que juega con la luz y la oscuridad, lo masculino y lo femenino, la tierra y el aire, la imaginación y la ciencia, y la capacidad de volar...cada uno a su manera. Actuamos el 15 de noviembre en el Centro Cultural de Cedeira.Y para niños, también con N+1, seguimos realizando funciones por toda Galicia de "A lenda do Pirata", de Fusa Guillén, miembro de la compañía. Tenemos funciones el 10 de octubre en el Centro "A Pombiña", de Pedroso, el 12 en Vedra, el 21 en Laxe. Aparte, con la compañía Bartoleta Teatro, tenemos este mes y el que viene funciones con "Ataque Verbal", adaptación del guión cinematográfico de Elvira Lindo y Miguel Albaladejo, y "Animaliños", del fallecido autor gallego Roberto Vidal Bolaño. Además, estoy con mis clases y talleres de teatro para niños adultos, ¡EL 2009 PROMETE!Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-44742554871035446732008-09-27T01:34:00.001-07:002008-09-27T02:14:30.219-07:00Retrospectiva<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS0voP-Fd4IK7tI6CW4a1gc9zHRi6q10VrX-tKSc0gpMXIwpHtvcLFyPTTuFKX0H0ux-pDct9UV7cpWL16JasVvXhlyPZ0YE9XYUx5smxatGbNxf4-7rb9NK12VfU9JbKoZZhxuFEJggw/s1600-h/Helga1.jpg"><img style="float:left; margin:0 10px 10px 0;cursor:pointer; cursor:hand;" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiS0voP-Fd4IK7tI6CW4a1gc9zHRi6q10VrX-tKSc0gpMXIwpHtvcLFyPTTuFKX0H0ux-pDct9UV7cpWL16JasVvXhlyPZ0YE9XYUx5smxatGbNxf4-7rb9NK12VfU9JbKoZZhxuFEJggw/s320/Helga1.jpg" border="0" alt=""id="BLOGGER_PHOTO_ID_5250625736719241650" /></a>
¡Qué rápido pasa el tiempo!
Son ya cerca de 25 años dedicados al teatro...
Al teatro que no se ve en las fotos,
al teatro que no se ve en los libros.
Al teatro por vocación,
al teatro por convicción y cabezonería.
Al teatro como juego,
al teatro como responsabilidad.
Al teatro hecho con amor al teatro,
al teatro hecho con cuatro perras.
Al teatro de carretera y manta,
al teatro de uñas y dientes.
Al teatro que me lleva a donde están mis amigos-mis compañeros-mi familia,
al teatro que me lleva a donde estás tú,incauto desconocido.
Al teatro hecho para aprender a aprender,
al teatro hecho para vivir.
Al teatro que todavía me queda por hacer,
al teatro que todavía me queda por entregaros...si a vosotros os place.Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-67981581902743126142008-08-16T05:37:00.001-07:002008-08-16T05:38:32.442-07:00Johnny Cash...sin palabrasJohnny Cash rodeado de actores y músicos...una joya, espero que os guste la canción.
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/bj8KwMvXdlw&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/bj8KwMvXdlw&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-38352900029718158262008-08-16T05:23:00.000-07:002008-08-16T05:26:39.775-07:00"Vincent", de Tim BurtonEste "tenebroso" corto es una de las primeras joyas de animación de Tim Burton, el texto del poema es suyo y la voz del narrador es la del actor Vincent Price.
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/5mZMwQo8q2s&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/5mZMwQo8q2s&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-68588221774978714852008-08-16T04:46:00.001-07:002008-08-16T04:50:38.371-07:00La Gata LocaAhí os va uno de los primeros cortos de animación de "Krazy Kat", es de 1916. Cuando era niña veía en TV a este personaje loco loco,me ha hecho ilusión recordarla.
<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/tFly2XjC6P8&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/tFly2XjC6P8&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-8107869947816604922008-08-16T03:16:00.000-07:002008-08-16T04:25:40.645-07:00Un cuento...<object width="425" height="344"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/hWw9u8ZS8ss&hl=en&fs=1"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/hWw9u8ZS8ss&hl=en&fs=1" type="application/x-shockwave-flash" allowfullscreen="true" width="425" height="344"></embed></object>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-60549226710492260972008-02-23T12:40:00.000-08:002008-02-23T13:09:43.050-08:00Un juguete para niños...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_z4s3lXWRnele4b7fkVyH-27PEeCGU3w38ijzfwTf5Xx1BJIh7PSoopmJs9vvdGHza1BmyzG-a1l5es6WKFF8m08efJeNZEo31AoP7DkMmSLC-v9HnJvAfwt3_zsvNXUSVwkbjsQIWzQ/s1600-h/Explorar0008.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5170285488680534994" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_z4s3lXWRnele4b7fkVyH-27PEeCGU3w38ijzfwTf5Xx1BJIh7PSoopmJs9vvdGHza1BmyzG-a1l5es6WKFF8m08efJeNZEo31AoP7DkMmSLC-v9HnJvAfwt3_zsvNXUSVwkbjsQIWzQ/s320/Explorar0008.jpg" border="0" /></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikVRAd8qLQ0hbzO8q_i_Uqz272QGJUY0E-BqpLj_p8nva3sGGkaANfh8euHrHR2T1M4dy6BBc_Pfv0PNPoiUZDZ4_Y9D3bow4yeASYup6ZWhmY2wq4-9XHc_UfUHDy3FOO9z8VKSxCLeU/s1600-h/Explorar0006.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5170284221665182658" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" height="329" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEikVRAd8qLQ0hbzO8q_i_Uqz272QGJUY0E-BqpLj_p8nva3sGGkaANfh8euHrHR2T1M4dy6BBc_Pfv0PNPoiUZDZ4_Y9D3bow4yeASYup6ZWhmY2wq4-9XHc_UfUHDy3FOO9z8VKSxCLeU/s320/Explorar0006.jpg" width="246" border="0" /></a>
<div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"></span> </div><div><span style="color:#000000;"> Junto a Shel Silverstein y Roald Dahl, aquí va un juguete de otro de mis autores favoritos para niños, un autor de esos que no tienen pelos en la lengua y no se detienen en castrantes moralinas: el Doctor Seuss. El título original es "The cat in the hat", en español "El gato Garabato". Las ilustraciones son del autor, estupendísimas y muy divertidas.</span></div>
<div><span style="color:#000000;">Visitadlo en: </span><a href="http://www.seussville.com/"><span style="color:#ff9900;">www.seussville.com</span></a></div></div>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-17950177955867053622008-02-23T12:22:00.000-08:002008-02-23T12:24:52.433-08:00Caroline Dream en acción<span style="color:#000000;">Vídeo del espectáculo "Dime que sí", de la clown inglesa afincada en Barcelona Caroline Dream.</span>
<a href="http://es.youtube.com/watch?v=-O6pewrGFUQ"><span style="color:#ff9900;">http://es.youtube.com/watch?v=-O6pewrGFUQ</span></a>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-63505517312522368152008-02-23T12:17:00.000-08:002008-02-23T12:18:55.220-08:00Con qué poco se puede hacer mucho<span style="color:#000000;">Vídeo de teatro de sombras, uno de mis favoritos, por lo sencillo, imaginativo y juguetón.</span>
<a href="http://es.youtube.com/watch?v=sLknhbXHEgI">http://es.youtube.com/watch?v=sLknhbXHEgI</a>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-2757232797901888952008-02-23T11:16:00.000-08:002008-02-23T11:25:48.209-08:00Danza teatro sobre Frida Khalo<span style="color:#000000;">Un vídeo de teatro danza sobre Frida Khalo, no os lo perdáis</span>
<a href="http://es.youtube.com/watch?v=RXOUMGipfvY">http://es.youtube.com/watch?v=RXOUMGipfvY</a>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-69023926593814094512007-12-23T11:54:00.000-08:002007-12-23T12:12:37.183-08:00Esperando a Santa Claus...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZN9-ZG49yf6BXzAS1uBaVRRwGJXKj_Ha7KReh8CU2mu3i9zlSDI4mLTH9FWNhyWLLGMu0PY9INA2CIa9R_grfVG70NMqE_6U_8tpQ6ruI3TE0mFVFpbjW_3kEmHwFR2JcXqHQC_PNoiM/s1600-h/claus.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5147263219932381970" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZN9-ZG49yf6BXzAS1uBaVRRwGJXKj_Ha7KReh8CU2mu3i9zlSDI4mLTH9FWNhyWLLGMu0PY9INA2CIa9R_grfVG70NMqE_6U_8tpQ6ruI3TE0mFVFpbjW_3kEmHwFR2JcXqHQC_PNoiM/s320/claus.jpg" border="0" /></a>
<div><span style="color:#cc0000;">Santa Claus vive en el </span><a title="Polo Norte" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Polo_Norte"><span style="color:#cc0000;">Polo Norte</span></a><span style="color:#cc0000;"> junto a la </span><a title="Señora Claus" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Se%C3%B1ora_Claus"><span style="color:#cc0000;">Señora Claus</span></a><span style="color:#cc0000;"> y una gran cantidad de duendes, los </span><a title="Bendegums" href="http://es.wikipedia.org/w/index.php?title=Bendegums&action=edit"><span style="color:#cc0000;">bendegums</span></a><span style="color:#cc0000;">, que le ayudan en la fabricación de los </span><a title="Juguete" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Juguete"><span style="color:#cc0000;">juguetes</span></a><span style="color:#cc0000;"> y otros </span><a title="Regalo" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Regalo"><span style="color:#cc0000;">regalos</span></a><span style="color:#cc0000;"> que le piden los niños a través de </span><a title="Carta" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Carta"><span style="color:#cc0000;">cartas</span></a><span style="color:#cc0000;">.
Para poder transportar los regalos, Santa Claus los guarda en un </span><a title="Saco mágico de Santa Claus" href="http://es.wikipedia.org/w/index.php?title=Saco_m%C3%A1gico_de_Santa_Claus&action=edit"><span style="color:#cc0000;">saco mágico</span></a><span style="color:#cc0000;">; y los reparte a las 00:00h del día </span><a title="25 de diciembre" href="http://es.wikipedia.org/wiki/25_de_diciembre"><span style="color:#cc0000;">25 de diciembre</span></a><span style="color:#cc0000;">, en un </span><a title="Trineo" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Trineo"><span style="color:#cc0000;">trineo</span></a><span style="color:#cc0000;"> mágico volador, tirado por "</span><a title="Renos navideños" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Renos_navide%C3%B1os"><span style="color:#cc0000;">renos navideños</span></a><span style="color:#cc0000;">", liderados por </span><a title="Rodolfo el reno" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Rodolfo_el_reno"><span style="color:#cc0000;">Rodolfo</span></a><span style="color:#cc0000;">, un </span><a title="Reno" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Reno"><span style="color:#cc0000;">reno</span></a><span style="color:#cc0000;"> que ilumina el camino con su nariz roja y brillante.
Santa Claus entra en los hogares de los niños, al transformarse en una especie de </span><a title="Humo" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Humo"><span style="color:#cc0000;">humo</span></a><span style="color:#cc0000;"> mágico; y así entra por la </span><a title="Chimenea" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Chimenea"><span style="color:#cc0000;">chimenea</span></a><span style="color:#cc0000;"> u otro orificio de las casas; si estas no disponen de una.
Para saber quienes merecen </span><a title="Regalo" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Regalo"><span style="color:#cc0000;">regalos</span></a><span style="color:#cc0000;">, Santa Claus dispone de un </span><a title="Telescopio" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Telescopio"><span style="color:#cc0000;">telescopio</span></a><span style="color:#cc0000;"> capaz de ver a todos los niños del mundo; además de la ayuda de otros seres mágicos que vigilan el comportamiento de los niños. Así, si un niño se ha comportado mal, se dice que quien lo vendría visitar sería el </span><a title="Carbonilla" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Carbonilla"><span style="color:#cc0000;">Carbonilla</span></a><span style="color:#cc0000;">, y no Santa Claus; y como </span><a title="Castigo" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Castigo"><span style="color:#cc0000;">castigo</span></a><span style="color:#cc0000;"> Carbonilla le regalaría a los niños solo </span><a title="Carbón" href="http://es.wikipedia.org/wiki/Carb%C3%B3n"><span style="color:#cc0000;">carbón</span></a><span style="color:#cc0000;">.</span></div>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-82472603490576756062007-11-16T17:32:00.000-08:002007-11-16T18:47:20.866-08:00Perlas para actores y actrices<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgodA-z4r1pTtnpToYYxu7xioUdCP8yNG0MCpij06gn3BQbt4jz6SnAqkRWfzaSi-T11235SPjtaF9Ese0KIrxsMtl525kKbglPvsR1hjhbCRwgI61KlEEoYBVkwKwLKEN9kjCU0gUUdFo/s1600-h/Mastroiani.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5133620773461413266" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgodA-z4r1pTtnpToYYxu7xioUdCP8yNG0MCpij06gn3BQbt4jz6SnAqkRWfzaSi-T11235SPjtaF9Ese0KIrxsMtl525kKbglPvsR1hjhbCRwgI61KlEEoYBVkwKwLKEN9kjCU0gUUdFo/s320/Mastroiani.jpg" border="0" /></a>
<div><span style="color:#000000;">Unas cuantas perlas selectas para actores y actrices...</span></div>
<div><span style="font-size:130%;">Del libro de Mastroianni <span style="color:#ff6600;">"Si...ya me acuerdo"</span></span></div><div><span style="color:#ff6600;"></span></div><div><span style="color:#ff6600;"></span></div><div><span style="color:#000000;">Gassman y Mastroianni en una entrevista hecha para un periódico italiano en 1996:</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">"<span style="color:#993300;">Gassman:</span> (...)el papel forma parte del oficio:uno entra en él y luego sale con naturalidad.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"><span style="color:#993300;">Mastroianni:</span> Muy bien, Vittorio, es exactamente eso. A mí me fastidia ese cuento de los actores que estudian el papel meses y meses para meterse en el personaje, impregnarse de él. A lo mejor se retiran un tiempo infinito a un convento, engordan o adelgazan para estar más en situación y, acabado el trabajo, necesitan otros meses de descompresión para olvidarlo, para volver a ser ellos mismos. (...) esa historia de vivir el personaje a fondo se ha convertido en un chanchullo y con ella ganan un montón de dinero.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"><span style="color:#993300;">Gassman:</span> (...) el actor es como una caja vacía, y cuanto más vacía esté, mejor que mejor; interpreta un personaje y la caja se llena, después termina el trabajo y la caja se vacía.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"><span style="color:#993300;">Mastroianni:</span> (...)Lo nuestro, lo de los actores, es sobre todo un juego. Ya ve cómo se dice en otras lenguas : en francés se dice <em>jouer ;</em> en inglés, <em>play,</em> juego, jugar. Eso es el teatro, sea comedia o tragedia, o bien el cine: siempre juego."</span></div><div></div><div></div><div><span style="font-size:130%;">Peter Brook, en <span style="color:#ff6600;">"El espacio vacío":</span></span></div><div><span style="color:#ff6600;"></span></div><div><span style="color:#000000;"><span style="color:#000000;">"La palabra "teatro" tiene muchos significados imprecisos. En la mayor parte del mundo el teatro carece de un lugar exacto en la sociedad, de un propósito, y sólo existe en fragmentos: un teatro persigue el dinero, otro busca la gloria, éste va en busca de la emoción, aquél de la política, otro busca la diversión . El actor queda atado de pies y manos, confundido y devorado por condiciones que escapan a su control. A veces los actores pueden parecer frívolos o celosos, pero nunca he conocido a un actor que no quisiera trabajar. En este deseo radica su fuerza, y es lo que hace que los profesionales se entiendan entre sí en todas partes."</span> </span></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div></div><div><span style="font-size:130%;">Meyerhold, en <span style="color:#ff6600;">"Teoría Teatral" (Capítulo "Al actor"):</span></span></div><div><span style="font-size:130%;color:#ff6600;"></span></div><div><span style="color:#000000;">"El teatro posee una particularidad sorprendente: un actor de talento llega siempre a un espectador inteligente.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">Para verter en la escena verdaderas lágrimas, es necesario experimentar la emoción de la creación, el impulso interior, es decir, estar en el mismo estado que en el momento de estallar una risa sincera. La naturaleza psicofísica de las lágrimas y de la risa escénica es idéntica. Las dos brotan de la alegría y del impulso del artista. Los demás medios de provocar lágrimas revelan la neurastenia y la patología y están contra-indicadas en el arte. </span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...)En cada representación, representad el mismo personaje, de diferente manera. El problema fundamental del teatro contemporáneo es preservar el don de la improvisación que posee el actor, sin transgredir la forma precisa y complicada que el director ha conferido al espectáculo. Si la improvisación está ausente en sus actuaciones, es que el actor está estancado en su desarrollo.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...) Las dos condiciones principales del trabajo del actor son: la improvisación y el poder de restringirse. Cuanto más compleja es la combinación de estos dones mayor es el arte del actor.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...)Un actor alcanza su punto culminante de los cuarenta a los cuarenta y cinco años. A esta edad, la riqueza de impresiones acumulada refuerza su experiencia profesional. </span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...)El buen actor se distingue del malo, en que éste no interpretará el jueves del mismo modo que lo hizo el martes. La alegría del actor no está en repetir lo que ya ha logrado, sino en variar e improvisar en el marco del conjunto. Restringiéndose en función del tiempo y del espacio que le ha asignado la composición del espectáculo o el conjunto de sus compañeros, el actor se sacrifica por la unidad. Adimitiendo la improvisación, el director actúa de la misma manera en su marco. Estos sacrificios son fecundos, cuando son recíprocos.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...)El arte del actor-y el arte en general-es un acto consciente, claro y alegre, un acto de la voluntad sana y precisa.</span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...)Lo más valioso en el actor, es su individualidad. (...) Toda educación tiende a borrar lo individual, pero el actor debe defenderse contra esta nivelación. Tengo la costumbre, cuando conozco a alguien, siempre empezar por imaginarme cómo era de niño. </span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">(...) El actor no puede improvisar más que cuando está lleno de alegría interior. Fuera de una atmósfera de alegría creativa, de gozo artístico, le es imposible darse en toda plenitud."</span></div><div> </div><div> </div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;"></span></div><div><span style="color:#000000;">Otro día más...perlas. </span></div>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-32553943178681738822007-11-05T03:45:00.000-08:002007-11-05T04:21:52.023-08:00Cuento de la semana: A Historia do Home Apurado, de Úrsula Wölfel<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuodSc-PwYqon6v4Uo2zyKTeVUfrRTiTqx57sJsar7o3lX-dypVuZREw68tOfrljJQrM9iXqZZ6xHmKCIDSGG5W5i5F3QLe9X5ypV_ka3UB0GVIzlEsExTyKuP-Vd0iKv9I2tg8EIcxgQ/s1600-h/Historias+para+rir.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5129326206582443618" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuodSc-PwYqon6v4Uo2zyKTeVUfrRTiTqx57sJsar7o3lX-dypVuZREw68tOfrljJQrM9iXqZZ6xHmKCIDSGG5W5i5F3QLe9X5ypV_ka3UB0GVIzlEsExTyKuP-Vd0iKv9I2tg8EIcxgQ/s320/Historias+para+rir.jpg" border="0" /></a>
<div></div>
<div></div>
<div></div>
<div></div>
<div><span style="color:#000000;">Unha vez un home tiña tanta présa que quería non necesitar ningún tempo para nada. Pola mañá saíu correndo da casa e subiu ao bus. Pero o bus tardaba moito. Na seguinte parada baixou e púxose a correr diante do bus. No cruzamento, o semáforo estaba en vermello, máis o home non tiña tempo de decatarse de nada. Seguiu correndo. Os coches tocábanlle a bucina, a xente berráballe. Máis o home non o oía. Xa chegara á esquina seguinte e, a toda présa, seguiu correndo todo recto, atravesando a casa! Unha familia estaba a piques de almorzar,; o home saltou por riba da mesa, tirando ao chan as cuncas e os pratos, e nun tris saíu pola porta. Outra familia aínda estaba durmindo cando o home apurado pasaou por riba da cama e nun tris saíu pola xanela. É que non tiña tempo ningún de dicir "Descúlpenme, por favor!". Agora estaba nun patio rodeado de altos muros, con tanta présa non vira o portal. Petou coa cabeza contra o muro. Máis como non tiña tempo de pensar en nada, deu media volta e púxose a desandar o camiño: a través da casa, pola encrucillada e ao longo da rúa ata que nalgún momento chegou á súa casa. Daquela sorprendeuse!</span></div>
<div></div>
<div>Úrsula Wölfel, siempre divertida: 28 historias cortas para reír. </div><div> </div>
<div></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGo1VosKQlIfIG3TClSrQJNl2SPeq7uUeI4gfzyR24hXXOY58myLAN_NNgpdrR5XGKOSBcFHL_yNi0S3fxEZtCEgYWT7E4oKv1wspgVyRU2e0dojd1lortuWEmQv1rvjJl7WKp3yoP3r0/s1600-h/Historias+sopa.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5129329578131770994" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiGo1VosKQlIfIG3TClSrQJNl2SPeq7uUeI4gfzyR24hXXOY58myLAN_NNgpdrR5XGKOSBcFHL_yNi0S3fxEZtCEgYWT7E4oKv1wspgVyRU2e0dojd1lortuWEmQv1rvjJl7WKp3yoP3r0/s320/Historias+sopa.jpg" border="0" /></a>
<div>Otro libro recién editado también por Kalandraka de la misma autora es "27 historias para tomar la sopa". Cuentistas: a sacarle jugo!!!</div></div>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3269763384588270861.post-57464590656931169282007-10-30T18:36:00.000-07:002007-10-30T18:40:51.668-07:00Cuento de la semana: Uno de calabazas...Mañana es Samaín Halloween.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5127309126731484722" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; CURSOR: hand" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s320/calabazas.gif" border="0" /></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a><span style="color:#cc6600;"> En una ciudad muy muy lejana vivía un niño llamado Jack. Jack estaba siempre de mal humor y todo, absolutamente todo, le fastidiaba.
Si hacía calor, se disgustaba. Si llovía, se disgustaba. Si lo venían a visitar, se disgustaba. Si no lo venían a visitar, se disgustaba. Si le regalaban un caramelo, no le gustaba…
Lo único que quería y respetaba de verdad en el mundo era su plantación de calabazas, la más hermosa y abundante de toda la región.
Pero a pesar de que a menudo las calabazas se echaban a perder, Jack “nunca” se deshacía de ellas.
-Son mías -decía-, las he plantado yo, las he cuidado yo, las he regado yo…Si se pierden es cosa mía.
Se enfurecía tanto cuando alguien le pedía una de sus hermosas calabazas, que casi nadie se atrevía a acercarse a su huerto ni siquiera a mirarlas.
Una noche muy fría de octubre, varias brujas se reunieron para preparar la sopa de Halloween. De pronto, se dieron cuenta de que faltaba una calabaza para que la sopa estuviera perfecta. Pensaron y pensaron hasta que decidieron ir a pedirle una a Jack, aún a sabiendas de que no se la daría.
Cuando llegaron, aporrearon su puerta una y mil veces, pero Jack no quiso abrirles ni atenderlas, haciendo como que no las escuchaba.
-¡Arre, cucurucho que no te escucho! ¡Arre, cucurucho, que no te escucho! -decía, mientras se tapaba las orejas.
Cansadas de que el niño no les hiciese el más mínimo caso, la bruja más fea, narigona y vieja, decidió prepararle un hechizo. Encendió una vela y la puso en la puerta de la casa de Jack. Después robó una de las calabazas del huerto y en seguida la colocó al lado de la vela. Cuando todo estuvo preparado, le gritó a Jack que si no salía inmediatamente lo convertirían en sapo y la sopa la harían con él. Jack, intimidado por las palabras de la bruja, abrió la puerta de su casa y salió. La bruja narigona entonces le pidió que saltara sobre la vela si no quería ver cumplida su amenaza. A Jack no le quedó otro remedio que saltar…
Pero su aterrizaje fue algo misterioso: cayó dentro de la calabaza y desapareció.
Desde ese día, la calabaza tomó rasgos semejantes a los de un rostro humano: tuvo ojos, boca, nariz, orejas…y una vela la iluminaba desde su interior. Jack se había convertido en calabaza. Y ahí dentro sigue el malhumorado niño…
Las brujas, satisfechas por haber creado la primera “calabaza linterna” de Halloween, volaron raudas en dirección a la luna.
</span>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjMJ0yztqj5I3L4TgHdWpQZZT2r2MXx-L8uk4Lj9rMca2uq-IHfT0kiUI030LpQdm3hvfg2wOGIECxruvQBtSnI3cCmg2PWppXpVuqfjgEYM0oEhT_gJVUg9nlL0gg9pIFKkYEY5v0-VKw/s1600-h/calabazas.gif"></a>
<div></div></div></div></div></div></div></div></div>Teatro Patánhttp://www.blogger.com/profile/01676183331694139576noreply@blogger.com0